Republika Dominikańska stanowi dwie trzecie tropikalnej wyspy Hispaniola, pozostałą trzecią część stanowi Haiti. Państwo posiada warunki idealne do uprawy ziaren kawy. Miejscowa ludność, licząca około 10 milionów, sama konsumuje większość swoich upraw kawy, około 80 procent każdego roku. Pozostała część, która jest eksportowana, stanowi 400 000 worków po 60 kg (24 000 ton metrycznych) rocznie, więc kraj ten ledwo pojawia się na arenie światowej, stanowiąc mniej niż 1 procent światowej produkcji. Kluczową cechą pożądanej dominikańskiej kawy jest intensywność w mocy, smaku i aromacie, ale bez goryczy.

Produkcja kawy w Republice Dominikańskiej rozpoczęła się w latach trzydziestych XVIII wieku, kiedy hiszpańscy koloniści przywieźli sadzonki z wyspy Martynika. Rośliny rozwijały się w nowym środowisku, wspomagane przez tropikalne upały, górzysty teren, bogatą w składniki odżywcze glebę i niemal stałe opady deszczu. W rezultacie uprawa kawy i jej spożycie rosły i rosły. Pod koniec XIX wieku była na solidnych podstawach handlowych.

Obecnie uprawa kawy odbywa się w całej republice. Większość upraw odbywa się na wysokości od 600–1500 metrów nad poziomem morza. Rolnicy wiedzą, że ziarna na wysokości potrzebują więcej czasu, aby wyrosnąć i dojrzeć, a zatem mają więcej słodkiego smaku. Chociaż uprawia się Robustę, prawie cała kawa uprawiana na plantacjach w Republice Dominikany pochodzi z ziaren Arabica, w szczególności odmiany Typica, która stanowi około 90 procent. Inne odmiany to Bourbon, Caturra, Catuai i Mundo Novo.

Około 90 procent kawy z Republiki Dominikany ma certyfikat ekologiczny, jest uprawiana w cieniu bananowców, guawy i palm, aby chronić rośliny przed upałem słonecznym, dzięki czemu dojrzewają wolniej, a wiśnie stają się jędrniejsze.

Rząd w San Domingo oficjalnie wyznaczył siedem regionów uprawy kawy, w których znajdują się najwyżej oceniane i najbardziej znane farmy: Barahona, Cibao, Noroeste, Neyba, Sierra Sur, Sierra Occidental i Sierra Central. Trzydzieści lat temu obszary te zostały określone jako Cibao, Bani, Azua, Ocoa, Barahona i Juncalito, a nazwy te są nadal często używane w odniesieniu do regionów kawowych. Warto je poznać; jeśli chodzi o poszukiwanie najlepszych ziaren, kawy z tych odrębnych mikroklimatów mają tendencję do nadawania różnych cech smakowych i aromatów. Rząd chętnie promuje indywidualne profile kaw z całego kraju.

Kawa Barahona uprawiana na dużych wysokościach jest powszechnie uważana za najlepszą w Republice Dominikany. Jest słodka, intensywna i pełna smaku. Znana ze swojego bogatego smaku, jest często porównywana do kawy jamajskiej – pełnej, z kremowymi, orzechowymi i czekoladowymi nutami smakowymi.